Najczęściej zadawane pytania
Jaki rodzaj terapii traumy wybrać?
To często zadawane pytanie „Od czego zacząć?”, „Jaki rodzaj terapii będzie dla mnie właściwy?”
Na te pytania nie znajdziemy uniwersalnej odpowiedzi. Możemy natomiast zacząć od tego, co najbardziej zaburza nasze obecne funkcjonowanie. Jeśli nie jesteśmy pewni czy ta konkretna metoda lub ten terapeuta jest dla mnie właściwy, najlepiej umówić się na sesję wstępną.
Kluczowa dla procesu zmiany jest relacja terapeutyczna i dostrojenie się terapeuty z klientem, a nie sama metoda.
W przypadku terapii traumy (EMDR/ Brainspotting), można rozważyć pracę metodą Brainspotting, jeśli klient ma trudność z zaufaniem i tendencję do mocnego kontrolowania procesu terapeutycznego.
Jak wygląda terapia pary?
Podczas terapii par zadaniem terapeuty jest stworzenie bezpiecznej bazy, aby partnerzy mogli otwarcie podzielić się trudnościami w związku. W trakcie tworzenia mapy związku analizowane jest funkcjonowanie pary pod kątem zaspokajania własnych i wzajemnych potrzeb, bada się możliwości zmiany i utrwalenia tej zmiany. Na pierwszym etapie formułowana jest przez obu partnerów intencja związku, a w trakcie procesu terapeutycznego poszukuje się jawnych i ukrytych blokad, które uniemożliwiają jej spełnienie.
Praca przebiega na dwóch poziomach - indywidualnym i relacyjnym, dlatego terapeuta pracuje w systemie sesji z obojgiem partnerów równocześnie oraz sesji indywidualnych.
Proces skoncentrowany jest na odnalezieniu zasobów pary.
Kiedy skorzystać z mediacji rodzinnych?
Z mediacji rodzinnych warto skorzystać, kiedy poziom konfliktu nie pozwala parze na uzyskanie porozumienia i znacznie utrudnia funkcjonowanie.
Drugim ważnym powodem, dla którego mediacje rodzinne mogą być właściwym wyborem jest decyzja o rozstaniu. Mediacje mogą być pomocne w ustaleniu zakresu i formy opieki nad dziećmi, podziału majątku, a także regulacji innych kluczowych spraw rodzinnych. Dzięki osobie mediatora, ten trudny proces może przebiegać bez nadmiernych kosztów emocjonalnych i znacznie skrócić okres dojścia do porozumienia.
Mediacje nie są procesem terapeutycznym mającym na celu diagnozowanie przyczyny trudności czy też wskazywanie sposobów terapii.
Jak wygląda indywidualna sesja ustawień systemowych?
W indywidualnej sesji ustawień systemowych, podobnie jak podczas spotkań grupowych, klient wnosi swój własny temat do pracy. Różnica polega na tym, że indywidualne spotkanie wymaga większego zaangażowania klienta w kontakt z tym, co się ujawnia podczas sesji. Terapeuta może zaprosić klienta do wejścia w reprezentację poszczególnych osób lub jakości, których dotyczy temat lub sam może wchodzić w taką reprezentację. Sesja często prowadzona jest z użyciem konkretnych symboli – figurek, obrazów, kart.
Taki rodzaj pracy może być trudny dla osób, które mają trudności w rozpoznawaniu i nazwaniu własnych odczuć.
Co oznacza praca z intencją w nurcie ustawień systemowych?
Praca z intencją, a później ioPT czyli zorientowana na tożsamość teoria i terapia psychotraumy, zostały rozwinięte przez prof. Frantza Rupperta, który wprowadził pojęcie biografii traumy. Obie metody wywodzą się z klasycznego nurtu ustawień systemowych, ale kładą nacisk na rozwój tożsamości człowieka w oparciu o jej zdrową część osobowości.
Sformułowanie intencji pozwala na skupieniu się na tym, co kluczowe w procesie zmiany, oderwanie się od opowieści na temat tego, co się wydarzyło i przekierowanie uwagi na znaczeniu jakie chce się temu nadać - intencję. Na poziomie deklaratywnym, każda osoba wchodząca w proces terapeutyczny ma intencję zmiany i często daje wyraz frustracji, wobec tego, co ją blokuje. Proces ustawień intencji pozwala wyrazić, nazwać i zobaczyć oba wymiary – świadomy i nieświadomy, konfrontując z ukrytymi korzyściami utrzymania blokady. Poznanie tych dynamik intensyfikuje proces i pozwala wzmocnić własną integralności w oparciu o zasoby.
Czy mogę uczestniczyć w cyklu lub warsztacie ustawień, kiedy jestem w terapii indywidualnej?
Pojedyncza interwencja ustawieniowa lub udział w całym cyklu tematycznym może wspomóc proces indywidualnej terapii. Ważne by zrobić to w porozumieniu z terapeutą, który prowadzi terapię, ponieważ założenia niektórych form terapii mogą się wzajemnie wykluczać lub powodować chaos.
Bardzo często zdarza się, że osoby, które trafiły warsztaty ustawień systemowych, potrzebują głębszej i długofalowej pracy terapeutycznej z dynamikami, która pokazały się podczas ustawień. Bywa też odwrotnie, osoba będąca w regularnej terapii traumy, potrzebuje spojrzeć na jakiś ukryty aspekt z perspektywy systemowej, rodowej czy międzypokoleniowej.
Jak postępować w obliczu podejrzenia diagnozy ADHD?
Kiedy podejrzewamy u siebie ADHD możemy umówić się z psychologiem (ważne by był to
specjalista znający się na tym zagadnieniu). Podstawą procesu diagnostycznego jest wywiad z
klientem. Możemy zostać poproszeni o wypełnienie kwestionariusza DIVA-5. Jeżeli jest taka
możliwość w proces diagnostyczny warto włączyć bliskiego/bliskich, którzy mogą
opowiedzieć o funkcjonowaniu w dzieciństwie. Jednym z kryteriów diagnostycznych jest to,
że objawy ADHD pojawiły się przed 7 rokiem życia. Nie zawsze dobrze pamiętamy ten
okres, stąd może pojawić się prośba specjalisty o rozmowę z kimś bliskim. Jest to istotne przy
różnicowaniu ADHD z innymi zaburzeniami. Jeżeli specjalista ma dostęp do testu MOXO,
możemy również zostać poproszeni o jego wykonanie. Nie jest on jednak konieczny do
postawienia diagnozy ADHD. Z opinią od psychologa udajemy się do psychiatry, to on
ostatecznie stawia diagnozę. Całą diagnozę możemy również zrobić bezpośrednio u lekarza
psychiatry.
Mając już diagnozę ADHD przede wszystkim warto skorzystać z psychoedukacji. Spotkanie z
psychologiem pozwoli na zrozumienie czym jest ADHD. Specjalista może pomóc w
znalezieniu rozwiązań czy też ułatwień w codziennych wyzwaniach wynikających z ADHD.
Jeżeli jest taka konieczność warto skonsultować się z psychiatrą w celu rozważenia wsparcia
lekami. Leki na ADHD są bezpieczne i nie uzależniają. Kiedy sama psychoedukacja zdaje się
być niewystarczająca warto rozważyć psychoterapię u specjalisty znającego specyfikę
ADHD.
